Odcinek szósty.

O6. Osobiste przyjemności

Louis’emu w końcu udało się dostać do pokoju nauczycielskiego, podczas przebywania tam innych nauczycieli. Ci starci patrzyli na niego z odrazą, sprawiając wrażenie świadomych tego, co Louis zrobił z uczniem… a raczej, co uczeń zrobił z nim.

Tylko Danielle pomachała do niego spod ekspresu do kawy, stojąc obok rudawego mężczyzny, który wyglądał tak miło, jak Kubuś Puchatek. Nie wiedział czy podejść, czy opuścić pomieszczenie, więc stał w miejscu i ruszył się dopiero wtedy, kiedy mulatka przywołała go ruchem dłoni. Przywitał się z Puchatkiem, podając mu dłoń i odwzajemniając uśmiech.

- Jestem Ed – przedstawił się. – Trzydzieści lat, singel z kotem, imprezowicz, ale z głową.

Louis’emu spodobał się sposób w jaki się opisał.

- Louis. Dwadzieścia pięć lat, mąż, ojciec, nie mam kota, lecz wiecznie młodego szwagra.

Ed wydał z siebie sympatyczny i donośny śmiech.

- Ta, Dani trochę mi o tobie opowiadała, ale stary, wow, jesteś młodszy ode mnie i założyłeś rodzinę. Nie żałujesz?

Louis żałował, och jak bardzo żałował.

- Nie – skłamał. – Czasem mam ograniczenia, wiesz, nie mogę wychodzić bez usprawiedliwienia się i podania godziny powrotu oraz obowiązuje mnie dzienna i nocna zmiana pieluch, ale w patrząc na całą sprawę ogółem, jest okej.

- W porządku. – Ed nalał sobie i Louis’emu kawy, po czym wypatrzył wolny stolik i wszyscy troje podeszli tam, by usiąść. Nie obyło się bez paru krzywych spojrzeń w ich stronę. W końcu byli najmłodsi. Ed, Louis, jak i Danielle poczuli napiętą atmosferę.

- O co im chodzi? – wyszeptał Louis.

- To przeze mnie. – Danielle zdecydowała się przejąć pałeczkę. – Uczyłam się tu, a teraz sama jestem nauczycielką.

- Och, dajcie spokój. To zrzędliwe staruchy. Widzą nas, pijących kawę i rozmawiających o czymkolwiek chcemy i zazdroszczą tego, że uczniowie czują się na naszych zajęciach miło i swobodnie.

Louis uśmiechnął się, jako psycholog wiedząc to już wcześniej. Ale pozwolił Edowi mówić. Widział w nim wyjątkową osobę.

- Nie bądź tego taki pewien – wtrąciła Danielle. – Byłoby inaczej, gdybyś wciskał im prace domowe z matematyki albo historii i wciąż robił kartkówki, do których muszą się uczyć.

- Hej, chyba nie sugerujesz, że plastyka to banał. Proszę cię. To… to… - Spojrzał na Louis’ego. – To jak psychologia! Prawda? Wyrażasz siebie, wszystkie emocje, strach – wymieniał.

- Masz racje Ed.

- Ja wcale nie mówię, że plastyka to banał. Tak samo jak taniec.

- Proszę cię – prychnął Ed. – Czego prócz układów uczą się na twoje zajęcia?

- Ed! Nie przesadzaj, myślałam, że wciąż żartujemy.

- Jasne, że tak, Dani. – Uśmiechnął się, głaskając ją po ramieniu. – Nasze dziedziny są dużo ważniejsze niż tych skner. Louis też tak uważa, czyż nie?

Louis podniósł wzrok, zdając sobie sprawę z tego, że na chwilę odpłynął. Był przerażony faktem, że niedługo musi wystąpić przed klasą z nowym pomysłem, którego nie miał. Odkąd Harry namieszał mu w głowie, nie potrafił się skupić. Potrzebował olśnienia.

- Louis?

- Przepraszam, byłem gdzie indziej.

- Nie ma sprawy – rzekł Ed. – Nad czym tak myślisz?

- Nad tematem zajęć.

Danielle szturchnęła Eda w ramię.

- Możemy ci jakoś pomóc.

- Jasne – przyłączył się rudy mężczyzna. – Z tego co wiem, nie prowadzisz pełnej klasy, ale grupkę kilku osób. Na pewno muszą się do siebie zbliżyć.

Danielle uśmiechnęła się, jakby wiedziała, co chodzi po tej rudej głowie.

- A co zbliża ludzi bardziej niż sekrety?

- Oczywiście – przyznał Louis, a cień uśmiechu pojawił się na jego twarzy. – Ale jak ich przekonać?

- Zacznij od siebie. Daj im przykład – wyjaśniła Danielle. – Pamiętam pierwszy rok studiów. Nasz profesor zauważył, że nie szczególnie się lubimy i pewnego razu zrobił nam takie ćwiczenie.

- Słyszałem tą historię – roześmiał się Ed. – Wyszło wtedy tyle rzeczy.

- Wszystko! – wtrąciła dziewczyna. – Geje, lesbijki, oszuści, wrażliwi, zranieni, mądrale. Mogłabym wymieniać bez końca. Ale przede wszystkim to udało się dzięki profesorowi. Był z niego równy koleś, jak z ciebie, Louis.

Louis zarumienił się i skinął dziękując.

Ich rozmowę przerwał dzwonek, po którym nauczyciele rzucili się w poszukiwaniu dzienników i zniknęli w licznych korytarzach, szukając klasy.

|OLS|

- Klaso! – krzyknął Louis, zacierając charakterystycznie ręce i sprawdzając, czy wszyscy są obecni. Starał się nie patrzeć na kółko wzajemnej adoracji, w którym siedział zniewalający Harry, próbujący rozebrać go wzrokiem.

- Dzień dobry, Panie Tomlinson – przywitało go kilka głosów.

- Spotykamy się od jakiegoś czasu, skupiając na człowieku, jego myślach, uczuciach i mowie ciała, ale nadszedł czas, byśmy z obcych, przychodzących tu tylko po to, by odrobić godzinę, stali się przyjaciółmi.

Wszyscy popatrzyli po sobie, krzywiąc się lub uśmiechając.

- Temat na dziś to… Osobiste przyjemności.

Harry wygiął usta w wielkim uśmiechu i czym prędzej zacisnął wargi. Nie umknęło to uwadze Louis’ego, który szybko musiał odciągnąć swoje myśli od upojnej nocy.

- Każdy z nas ma swoje wstydliwe upodobania, bez których nie mógłby żyć. Nie denerwujcie się, zapewniam, że nikt was nie wyśmieje. Wręcz przeciwnie. Faktem jest, iż kiedy przyznajemy się do lubienia czegoś wstydliwego w grupie zbliżonych do naszego wieku osób, ponad 50% podziela nasze poglądy – wyjaśnił. – Jako nauczyciel i pomysłodawca, występuję jako pierwszy.

Louis zatrzymał się na środku klasy, a uczniowie w ławkach, które minął, odwrócili się, by śledzić jego poczynania.

- Uwielbiam… - zaczął, międzyczasie wypuszczając drżący oddech. – boybandy.

Na początku odpowiedziała mu cisza, kiedy wszyscy przetwarzali to, co powiedział. Potem Cher pisnęła:

- Boybandy?! Jak  Backstreet boys? Nie mówi pan poważnie!

Lecz wszyscy nadal milczeli.

- To prawda.

Wtedy do jego uszu dotarł cichy chichot, który zapoczątkował falę śmiechu. Usiadł za biurkiem, by przeczekać napad nastolatków, lecz sam nie mógł powstrzymać uśmiechu. Spojrzał przelotnie na Harry’ego, który patrzył na niego oczami pełnymi miłości i zrozumienia.

- Okej, ludzie – zaczął – myślę, że to nie jest aż tak złe.

- Oczywiście, że nie jest, Panie Tomlinson – odezwała się Selena.

- Jasne. Każdy kocha boybandy – podzielił jej zdanie Darren. – Ja także. Przyznaję się bez bicia.

- Nie mówicie poważnie. – Tomlinson uniósł wysoko brwi. Wszyscy pokiwali głowami. – Dobrze, więc kto następny?

Ręka Cher wystrzeliła w górę.

- To będzie upokarzające, ale od zawsze oglądam z mamą balet. Nie chodzi tylko o te baleriny, ale mężczyźni w obcisłych ciuchach to naprawdę świetny i niecodzienny widok.

- Skoro mowa o facetach w rajtuzach – zaśmiał się Liam. – Od kiedy skończyłem sześć lat, uwielbiam super-bohaterów. Wiem, że to dla dzieci, ale jeśli dorosłość oznacza wyrzucenie wszystkich komiksów, ja nigdy nie chcę dorastać.

- Super-bohaterowie wymiatają! – odezwał się wiecznie milczący Niall, któremu Liam posłał ciepły uśmiech.

- A jaka jest twoja osobista przyjemność?

- No więc… o ludzie, to naprawdę strasznie, dziecinne i jeszcze raz straszne.

- No dalej, Niall, otwórz się – zachęciła go Cher. – Co może być bardziej upokarzające od słuchania Backstreet boys? – Spojrzała na Tomlinsona, który spojrzał na nią, mówiąc niemo: serio?

- Na przykład zasypianie przy nocnej lampce – odparł Niall, rumieniąc się niesamowicie.

Klasa odpowiedziała mu śmiechem – nie złośliwym, ale ku zaskoczeniu Niall’a, bardzo sympatycznym i pełnym zrozumienia.

- Nie martw się. – Selena pogłaskała go po plecach. – Większość ludzi nadal sypia z maskotką. Moją osobistą przyjemnością są męskie gry wideo. Wiem, wiem, jestem dziewczyną, ale nie potrafię się im oprzeć. Strzelani, wyścigi, misje… człowieku, czuję, że żyję!

Chris odchrząknął, dzięki czemu wszyscy skierowali na niego wzrok.

- Boybandy, balet, bohaterowie, „nocni strażnicy”, gry – wymieniał. – Ale czy tylko ja kocham karaoke?

Klasa zamilkła, patrząc po sobie.

- Kocham karaoke! – wykrzyczał entuzjastycznie Darren, od razu znajdując wspólny język z Chrisem. – Czasem urządzamy je w Blue Sky, ale jak dotąd przychodziło mało osób, a te które śpiewały, nie były w tym świetne.

- Mógłbym tam wpaść, jeśli chcesz – zaproponował Chris.

- Jasne, dam ci swój…

- Chłopcy. – Eleanor odchrząknęła, przerywając pogawędkę chłopców. – Na pewno nie przebijecie mojej miłości do zakupów.

- To wszyscy wiedzą, El. – Chris wywrócił oczami. – Powiedz coś wstydliwego. Coś, czego nikt nie wie.

Dziewczyna niezgrabnie poprawiła się na miejscu.

- Ale… to tajemnica.

- Wszyscy je dziś wyjawiamy!

- Właśnie.

- Postaraj się.

Brunetka wzięła głęboki oddech i bawiąc się palcami, rzekła ledwo słyszalnie:

- Książki.

- Co? – zapytał ktoś z tylnego rzędu.

- Książki!

Zapanowała cisza. Louis uniósł wysoko brwi, patrząc na brunetkę w zdziwieniu, gdy nagle przejrzał ją na wylot. Ona nie była głupiutką córką bogatego kolesia; ona tylko udawała głupią.

- Eleanor plus książki… - analizował Liam, po czym wybuchł śmiechem.

- Wiedziałam, że tak będzie – poskarżyła się.

- Dobra, dajcie spokój – wtrącił się Louis, wstając ze swojego miejsca. – Naprawdę nic nie rozumiecie?

Pokiwali przecząco głowami.

- Eleanor nie jest wcale taka, jak wam się wydaje. Mam racje?

Przytaknęła, nie podnosząc wzroku z ziemi.

- W porządku. Kto jeszcze?

- Dianna – zawołał Chris, wskazując na nią palcem. – Wiem, że praktycznie wiem o tobie wszystko, An, ale jestem pewien, że ukrywasz coś wstydliwego.

- Nie mam żadnej osobistej przyjemności.

- Każdy ma.

- Ale nie ja, jasne?

- Dianno – Tomlinson zawołał ją poważnym głosem. – Nie masz się czego wstydzić.

- I nie wstydzę się. Ja po prostu nie wiem, co o sobie powiedzieć.

- Jesteś pewna?

- Tak! Całkowicie.

- W porządku. – Louis poddał się. Rozglądnął się po klasie, sprawdzając, czy to już wszyscy. Wtedy jego wzrok napotkał wpatrzonego w niego nastolatka, który powstrzymywał uśmiech.

- Harry?

- Moją osobistą przyjemnością jest Pan, Pnie Tomlinson – wyjaśnił kędzierzawy chłopak, a Louis już wiedział, że gdy zadzwoni ostatni dzwonek, chłopak pożałuje swoich słów.

__________

RUTH:  Jestem bardzo podekscytowana odcinkiem siódmym, który pojawi się niedługo. Mam na niego pomysł, inspiracje, plan. W każdym razie, jak podoba wam się szóstka? Wreszcie mamy Eda i kolejną lekcję. Zależało mi na zbliżeniu się grupy - mam nadzieję, że to osiągnęłam.  

Polecajcie, oceniajcie, wytykajcie błędy. No i pamiętajcie, kiedy zostawiacie rozdział bez komentarza, umiera jeden aniołek ;c .

A jakie są wasze Osobiste Przyjemności? 

◄ poprzedni | następny ►