Odcinek czwarty.

04. Masz minutę

Louis wziął trzy dni wolnego na żądanie, tłumacząc się chorobą dziecka. James był cały i zdrowy, na dodatek pojechał z Elizabeth do swoich dziadków, co sprawiło, że Louis miał cały dom dla siebie i… Zayna.

To było wręcz oczywiste, że czarnowłosy mężczyzna przyjdzie z kilkoma zgrzewkami piwa i pizzą, by uczcić czas wolności. Louis nie lubił pić tak po prostu; wolał mieć powód i okazje. A co byłoby lepszego od topienia smutków, wywołanych dziwnym incydentem w domu ucznia?

Od wieczora, którego Louis uderzył Harry’ego, nie minęło sporo czasu, a mężczyzna dostawał białej gorączki, rozmyślając na trzeźwo o następstwach tamtego wydarzenia. Dlatego Zayn musiał ostudzić jego mózg kilkoma piwami i prostą, przekonującą rozmową. To nie wyglądało tak, jak powinno. Nie usiedli przy stole, nikt nie uderzał w niego pięściami i nie patrzyli sobie w oczy. Zamiast tego, Zayn skoczył na kanapę, wyłożył nogi na stolik do kawy i po kilku łykach spojrzał na zestresowanego Louis’ego.

Nie obyło się bez kilku wybuchów śmiechu, kpin i krytyki. Zayn zawsze był szczery.

- Powtórz, co ty kurwa zrobiłeś?

- Uderzyłem go. – Louis czuł się źle z tymi słowami. Wolał określenie „klepnął” lub „odepchnął”.

- Ponieważ cię pocałował?!

- Niezupełnie. Nie pocałował mnie w usta. Próbował.

- Więc o co tyle zamieszania?!

- Ponieważ nie powinien! Ja: nauczyciel, on: uczeń. Hm?

- Jasne, dobra, okej – bronił się Zayn, unosząc w górę dłonie. – Masz racje. Sto procent racji.

Louis odetchnął z ulgą.

- Ale kogo to kurwa obchodzi?! – wybuchł nagle Zayn. – Ten dzieciak to znak, by ruszyć inną drogą.

- O czym ty chrzanisz, Malik?

- O tym, że Harry jest gejem, ty jesteś gejem i… podobasz mu się!

- Jasne, rozumiem – wywrócił oczami. – Mam rzucić wszystko na co zapracowałem, zostawić Elizabeth z Jamesem i rozczarować rodziców, tylko dlatego, że jakiś dziwny nastolatek okazuje mi swoją miłość. Zayn! Może to by zadziałało, gdybym był w nim zakochany. Ale nie jestem, jasne? Jest przystojny, zgrabny i seksowny, ale nie czuję do niego nic, co sprawiłoby, że mógłbym powiedzieć sobie: chcę spędzić z nim resztę życia.

Zayn uśmiechnął się i przechylił butelkę. W tym samym czasie Louis próbował uregulować oddech po nagłym potoku słów. W końcu, brunet rzekł:

- Ależ Tomlinson,  wcale nie powiedziałem, że masz tak zrobić. Chodziło mi o ruszenie w innym kierunku, ale nie koniecznie w kierunku Harry’ego. Powiedziałeś, że Beth wraca… ?

- Za trzy dni. Za trzy dni wraca do Londynu.

- Świetnie. To nawet za dużo. Posłuchaj, mam dla ciebie propozycje.

- Och, kocham je – skomentował sarkastycznie Louis, przysuwając się bliżej z ciekawością wypisaną na twarzy.

- Co powiesz na… szybkie randki?

Louis zamrugał kilkakrotnie, zanim zrozumiał, co właśnie usłyszał.

- Chcesz żebym…

- Poszedł ze mną na Szybkie Randki! – dokończył Zayn, zmęczony wolnym tokiem myślenia swojego szwagra. – To polega na tym, że przez minutę rozmawiasz z jedną osobą. Jeśli już na początku się sobie spodobacie, możecie przedłużyć czas do dziesięciu minut. Kończy się na tym, że macie swoje numery.

- Więc w taki sposób kończysz w różnych częściach miasta i muszę przyjeżdżać po ciebie o drugiej w nocy! – oburzył się Louis, przypominając sobie nocne wybryki Zayna, polegające głównie na „prześpijmy się, nawet się nie znamy”.

Chłopak wzruszył ramionami.

- To bardzo fajne. Musisz spróbować.

- Jaką mam gwarancję tego, że nie spotkam żadnych napalonych facetów?

- Żadną – roześmiał się Zayn. – Serio, ponad połowa jest tam tylko w jednym celu.

- I to miało mnie zachęcić? I o czym my w ogóle gadamy?! Ja mam żonę! To twoja siostra! Boże…

- Louis, zamknij się. Jesteś pieprzonym pedałem i to widać, słychać i czuć. Nie mam kurwa pojęcia, dlaczego poszedłeś do ołtarza z tą rozpieszczoną panienką, która dręczyła mnie przez szesnaście lat, ale wiem, jak to odkręcić.

Louis wypuścił długo wstrzymywany oddech. Nie powinien się na to godzić i narażać się na zdradę względem Elizabeth. Ona zupełnie na to nie zasługiwała. Nawet będąc tak cholernie podobną do swojej matki.

- Ale jeśli żaden mi się nie spodoba, wyjdziemy, jasne? – przekonywał samego siebie Louis.

Zayn ukazał rządek białych zębów i przytaknął.

- Jak sobie życzysz.

|OLS|

Jeszcze tego samego wieczoru pojechali do Blue Sky, w którym odbywał się wieczór dla Singli. Stoliki zostały zupełnie przestawione przez Niall’a i kilku pracowników, a czasomierze czekały w koszyku za ladą. Chłopak o imieniu David szybko je rozłożył i zniknął na zapleczu. Ludzie powoli zaczęli się schodzić.

To nie był wieczór dla hetero. Ulotki wyraźnie zaznaczały, że zapraszają osoby homo- i biseksualne, ponieważ kierownik uznał to za dobrą zmianę i sposób na udobruchanie sobie nowych klientów. Niall rozglądał się po sali, zauważając wielu młodych mężczyzn i przyjaźnie wyglądające kobiety. To była miła niespodzianka, ponieważ żaden z pracowników BS – włącznie z Niall’em – nie spodziewał się takiego zainteresowania. Tym większe było jego zdziwienie, gdy przez drzwi wszedł nikt inny jak Louis Tomlinson z nieznajomym mężczyzną, który uśmiechał się zbyt szeroko w stronę jakiejś kobiety.

Nastolatek poczuł jak miękną mu kolana. Czyżby jego nauczyciel był gejem? Albo szukał przygód, gdy tak naprawdę powinien siedzieć w domu i myśleć nad tematem wtorkowych zajęć?

- David kazał mi wrzucić do napojów lód, ale nie wiem gdzie go trzymacie – rozbrzmiał głos za Niall’em.

Odwrócił się i spojrzał na Harry’ego, jakby miał mu do przekazania straszną widomość, jednak ten nic sobie z tego nie robił i patrzył na karteczkę, którą trzymał w dłoni.

- Szukałem już w zamrażalce i lodówce. Macie jakąś inną? – kontynuował.

- Em… sprawdź na zapleczu – odparł, a gdy Harry zaczął odchodzić, krzyknął: - zaczekaj! Harry musisz coś zobaczyć!

- Nie mam czasu, Nialler. Obiecałem, że wam pomogę.

- Ale… ja… mam dla ciebie robotę! – próbował Niall. – Tu są karteczki z numerami. Musisz je każdemu przypiąć.

- David zabronił mi wychodzić na salę, żeby szef nie pomyślał, że odwalam za niego robotę – rzucił Harry, znikając za drzwiami.

Niall złapał się za głowę i spojrzał w stronę nauczyciela. Kiedy ten zaczął odwracać się w stronę baru, Niall niemal natychmiast jęknął i kucnął, chowając się.

- Co ty wyprawiasz, Horan? – zapytał go surowym tonem pan Jefferson.

- Nic – odparł.

- Wstawaj i bierz się do pracy. Mamy dziś mnóstwo klientów – skomentował, zacierając ręce.

- Tak, oczywiście. Tylko muszę… muszę skoczyć do łazienki.

W przeciągu dwóch sekund Niall skoczył na równe nogi, popchnął drzwi i zniknął z pola widzenia gości, oddychając z ulgą. Mógł jeszcze usłyszeć jak szef woła za nim:

- Ty i ten twój pęcherz wielkości tic-tac’a.

Rzeczywiście bywały dni, kiedy Niall bez przerwy czuł ucisk w dolnych partiach ciała. Główną przyczyną był stres, który nie dawał mu spokoju. Jednak tym razem Niall musiał znaleźć kogoś, kto odwaliłby za niego całą robotę związaną z kartkami i wybawił z sytuacji, w której musiałby się zmierzyć ze swoim psychologiem.

Na końcu kuchni dostrzegł Ethana – dużo od niego starszego i tęższego kelnera – pożerającego winogrona. Odbił się od drzwi, biegnąc w jego stronę, gdy nagle drogę przeciął mu Harry.

- Znalazłem ten pieprzony lód, ale był jakiś dziwny. Jaką wodę mrozicie, do cholery? Kranówę? W każdym razie, skończyłem, nie ma za co Nialler. Mogę teraz iść na salę.

- N-na salę?

- Mhm – przytaknął. – Biorę udział w tej zabawie. Fajna sprawa.

- Ale…

- O! – Harry spojrzał na karteczki z numerami w rękach Niall’a i wyrwał mu jedną, przyczepiając ją sobie do koszuli. – Jestem siódemką.

Uśmiech zagościł na jego twarzy, rozświetlając ją i wywołując na policzkach typowe dla Harry’ego dołeczki. Potem minął Niall’a, zostawiając go w przerażeniu. Chłopak dobiegł wreszcie do Ethana, zabierając mu winogrona i podając chusteczkę. Ethan zgromił go spojrzeniem, ale wytarł się uprzejmie i przeżuwając skinął głową w niemym: „Czego chcesz?”

- Rozdaj gościom numerki. To nic trudnego Ethan, musisz to robić losowo. Te pierwsze będą najpierw spotykały się z tymi ostatnimi. Rozumiesz? Jedynka z trzydziestką, czy jakoś tak. Dlatego proszę cię, facet z dziwnie rozczochranymi włosami musi dostać osiem.

- Dlaczego?

- Bo jest szansa, że on i siódemka w ogóle się nie zobaczą.

Ethan zaczął się śmiać.

- Czyżby ktoś tu był zazdrosny?

Niall poczuł jak się rumieni. Nie był zazdrosny, chciał tylko uratować tyłek Harry’ego.

- Nie, Eth. – Wywrócił oczami. – Po prostu to zrób.

Mężczyzna przytaknął z uśmiechem na twarzy, zeskoczył ciężko na ziemię i udał się na salę pełną gości. Swoim grubym głosem poprosił o ciszę, wyjaśnił co teraz zrobi, a potem pozwolił wszystkim powrócić do rozmów, gdy międzyczasie chodził z karteczkami. Zatrzymał się parę metrów przed mężczyzną, pasującym do opisu Niall’a.

Jak to było? Te pierwsze nie będą spotykały się z ostatnimi, więc koleś musi dostać coś ponad dwadzieścia, pomyślał. Wybrał dla Louis’ego 24.

Zadzwonił dzwonek, ludzie zaczęli szukać stolików. Louis usiadł przy jednym z nich, czekając aż ktoś z obsługi nakieruje na niego jego minutową randkę. Spojrzał na czasomierz, i czerwoną kartkę, która leżała przed nim, w razie gdyby chciał przedłużyć czas. Wlepił w nią wzrok na tyle długo, że nie zauważył, iż ktoś zatrzymał dłoń na oparciu drugiego krzesła.

- Pan Tomlinson? – wybełkotał w zdziwieniu Harry.

Louis z przerażeniem uniósł głowę i dostrzegł te wspaniałe, zielone oczy, które niedowierzając, lustrowały jego całą postać.

- Co pan tu robi?

- Ja… jestem tu, ponieważ…

Nie potrafił wydusić z siebie słowa. To było tak cholernie niezręczne. Harry stał w zdumieniu, patrząc jak czasomierz odlicza sekundy, aż w końcu usiadł i równo z dzwonkiem, podniósł czerwoną kartkę. Louis zachłysnął się powietrzem.

- To strasznie głupia sytuacja. Nie chciałem tu przychodzić. Zayn… - rozglądnął się po sali i wskazał na przyjaciela. - … namówił mnie na to.

- Ale jest pan żonaty.

- Tak wiem, ale to takie skomplikowane.

Louis mieszał się w swoich odpowiedziach i nie potrafił złożyć myśli. Tak, był żonaty i co z tego? Chciał spróbować czegoś nowego. Był młody.

- Jak? Ma pan żonę i to jest wystarczająco dobry powód, by tu nie przychodzić.

- I by mnie nie całować, prawda Harry? – nagle powrócił spokój Louis’ego. Miał ochotę uśmiechnąć się z satysfakcją, ale nastolatek posmutniał i odwrócił wzrok. – Muszę cię przeprosić.

- To nic.

- Właśnie, że nie. Uderzyłem cię.

- Ponieważ się na pana rzuciłem.

- To fakt. Nie powinieneś czuć do mnie nic więcej poza sympatią. Pocałunek byłby bardzo, bardzo niewłaściwy. Jestem twoim nauczycielem, a ty moim uczniem. Nie ważne są uczucia, gdy w grę wchodzi prawo, jasne? – wyjaśnił. – Co z kolei nie znaczy, że powinienem podnieść na ciebie rękę. Przepraszam. Nawet jeśli uważasz, że to nie było nic wielkiego, ja i tak przepraszam – rzekł. – Wybaczysz mi?

Harry uśmiechnął się. W tamtej chwili coś w Louis’m odblokowało się. Jakby nie było już surowego nauczyciela, czy szanującego się mężczyzny, który bał się zbliżyć do uczniów. Nieśmiały uśmiech Harry’ego pokazywał jego prawdziwe oblicze i kawałek chłopca, którym kiedyś był. Uroczym i nieśmiałym. Mimo wykładu na temat złego zachowania względem nauczyciela, Tomlinson chciał po prostu Harry’ego pocałować.

- Wybaczę, jasne, że wybaczę – rzucił przyjaźnie Harry.

Louis odetchnął z ulgą i oparł łokcie o stół. Harry zrobił to samo.

- Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło. Bardzo zależy mi na tym, by nasze stosunki były dobre, Harry. Ten incydent nigdy więcej się nie powtórzy.

- Incydent ze spoliczkowaniem, czy pocałunkiem?

W tamtej chwili Louis otworzył szeroko oczy, nie wiedzą jak ma na to odpowiedzieć. Jeszcze minutę temu odpowiedź byłaby jasna, ale Harry wyglądał tak cudownie w tym świetle…

- Dobrze, Panie Tomlinson, niech Pan lepiej powie, dlaczego tu jest?

- To moje osobiste sprawy.

- Nikomu nie powiem. Przysięgam.

- I tak nie powinienem. Nie tutaj.

- Nie tutaj? – Harry pozwolił go sobie zacytować. – Zawsze można wyjść na zewnątrz.

W środku Louis bił się ze swoimi myślami. Chciał powiedzieć Harry’emu o wszystkim, co mógłby zmienić w swoim życiu. Chciał jak diabli. Był psychologiem, który zwykle słuchał innych, ale nikt nie był w stanie wysłuchać jego. Jedyny problem tkwił w fakcie, że Harry był tylko jego uczniem.

- A co będzie z tym wszystkim? – zapytał, wskazując na stolik, czasomierz i pozostałych.

Harry odpowiedział wzruszeniem ramion.

- Nie wiele mnie to wszystko interesuje. Wolałbym szczerą rozmowę. To jak, Panie Tomlinson?

Louis zawahał się przez chwilę. Pokusa zbliżenia się do Harry’ego była okropnie silna.

- Nie, Harry – odpowiedział mimo wszystko. – Lepiej będzie, jak odwiozę cię do domu.

_______________________

RUTH: Rozdział krótki, wiem, ale piąty jest jego kontynuacją. Podzieliłam z pewnego powodu. Piątka będzie opierała się na jednym temacie, nie uwzględnię tylko i wyłącznie Larry'ego, ale także Chelenę (jak to fajnie brzmi).

◄ poprzedni | następny ►